Επεσε τις προάλλες το μάτι μου στη σελίδα του Αεθλου και μου έκανε εντύπωση το σημείο που έλεγε ''σε μια απαιτητική διαδρομή''. Τι ακριβώς εννοεί άραγε; Ετσι λοιπόν αποφάσισα να το ανακαλύψω. Εψαξα και βρήκα τη διαδρομή σε gpx την έβαλα στο garmin και ξεκίνησα. Τα πρώτα χιλιόμετρα ανηφορικά, μονοπατίσια κι όλα οκ. Οσο το υψόμετρο μεγάλωνε έκαναν την εμφάνισή τους τα πρώτα χιόνια. Η χθεσινή χιονόπτωση ήταν τελικά μεγαλύτερη απ ότι φανταζόμουνα. Απ τα 350 μέτρα και πάνω, όλα κάτασπρα. Τα μονοπάτια χιονισμένα σε όλο τους το μήκος και στις ανηφόρες έκανα δυο βήματα μπροστά κι ένα πίσω. Στα βραχώδη περάσματα είτε ανηφορικά είτε κατηφορικά, υπήρχαν καταρακτάκια απ τα χιόνια που έλλιωναν και σε έκακαν να νομίζεις οτι κάνεις canyoning. Στα επίπεδα σημεία, παντού νερολακούβες, ενώ σε κάποιες έπρεπε να κάνω τον Ιντιάνα Τζόουνς για να περάσω απέναντι. Είδα μονοπάτια (μή ποδηλατήσιμα δυστηχώς) τα οποία ούτε που τα ήξερα. Τα τελευταία χιλιόμετρα διάφοροι πόνοι σε τετρακέφαλους, αστραγάλους και τένοντες άρχισαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Επιστροφή στ αμάξι ολοκληρώνοντας τη διαδρομή σε 3 ώρες ακριβώς (πέρσυ ο πρώτος έκανε στον αγώνα 2 ώρες). Εχω πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μου αν και ο χρόνος είναι ικανοποιητικός δεδομένων των καιρικών συνθηκών αλλά και του γεγονότος οτι έχει μόλις 2 μήνες που ξεκίνησα να τρέχω. Εν το μεταξύ η υποθερμία έχει γίνει πλέον η ερωμένη μου.
Στην Κω διεξήχθη ο φετινός αγώνας παγκοσμίου κυπέλλου δρόμου ερασιτεχνών. Ήταν η πρώτη φορά που πήρα μέρος σε αγώνα αυτού του επιπέδου και μ...