Κασσάνδρα 18-191117

Ξεκινήσαμε πρωί απ τη βροχερή Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής.

Αφού κάναμε πρώτα μια στάση στο Makemusli για προμήθειες απ τον φίλο μας τον Σταύρο, συνεχίσαμε για την δεύτερη στάση μας.

Το σπήλαιο των Πετραλώνων.
Βγάλαμε εισιτήρια, επισκευτήκαμε το μουσείο και μετά μπήκαμε στο σπήλαιο όπου ο ξεναγός μας είπε την ιστορία του σπηλαίου.
Πως ανακαλύφθηκε, πόσον ετών είναι κλπ.

Συνεχίσαμε για Χαλκιδική με στάση στη Σίβηρη για φαγητό.
Είπαμε να μπούμε στο χωριό μπας και βρούμε τίποτε ανοιχτό να φάμε.
Προς μεγάλη μας έκπληξη ήταν ανοιχτή η ψαροταβέρνα "το κύμα" όπου ο Κώστας μας υποδέχτηκε με χαρά. Γνωριζόμαστε άλλωστε από το καλοκαίρι.
Όπως μας είπε είναι ανοιχτά όλο το χειμώνα, τα τριήμερα Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή εκτός Χριστουγέννων.

Σειρά είχαν τα ιαματικά λουτρά της Αγίας Παρασκευής.
Στα λουτρά πρόσφατα έγινε ανακαίνιση και είναι πλέον σύγχρονα με αρκετές παροχές.
Είναι πραγματικά κρίμα που δεν τα διαφημίζουμε όσο θα έπρεπε.

Κι αφού νύχτωσε για τα καλά και τα μάτια μας τσούζανε απ το θειάφι, πήγαμε στο ξενοδοχείο Μύλος, το οποίο ήταν αναγκαίο κακό μιας και δεν βρήκαμε τίποτε άλλο αυτή την περίοδο.
Δεν το συστήνω με τίποτα.
40 ευρώ τη βραδιά σ ένα δωμάτιο των 20.
Τουλάχιστον ήταν ζεστό.

Την επόμενη το πρωί, ξεκινήσαμε με τα ποδήλατα για Αιγαιοπελαγίτικα, Ποσείδι και Καλάνδρα.
Αφού φάγαμε τις αντιοξειδωτικές βόμβες που βρήκαμε στο δρόμο, τα γνωστά βατόμουρα γυρίσαμε στο αυτοκίνητο, αλλάξαμε και πήγαμε στο γνωστό αγαπημένο μας μέρος το ακρωτήριο στο Ποσείδι.

 

https://youtu.be/RnhSnwFMWE4

Ηπιαμε καφέ απ τα χεράκια μας, ανάψαμε 

φωτιά με ξύλα που μάζεψε η Νοπίτσα, είδαμε το άσχημο θέαμα με το δελφινι που το ξέβρασε η θάλασσα και βουτήξαμε στο νερό. 

Κολυμπήσαμε κάνα 20λεπτο, εγώ γυμνός και η Νοπίτσα με στολή, αλλά μετά την έβγαλε κι αυτή. Να συνηθίσει σιγά σιγά στο κρύο.

Φύγαμε με το σούρουπο αφού βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες και δοκιμάσαμε τις δυνατότητες της nikon σε χαμηλό φωτισμό και ηλιοβασίλεμα.

Στάση ξανά στον Κώστα για ψαράκι κι αφού μας κέρασε για δεύτερη φορά τσίπουρο, πήραμε το δρόμο της επιστροφής.

Ποιος είπε ότι η Χαλκιδική είναι μόνο για το καλοκαίρι;

Παρακάτω ακολουθεί φωτογραφικό υλικό. Πατήστε το βελάκι δεξιά πάνω στη φωτο.

Read More →

Ιωάννινα, Σπήλαιο Περάματος, Aoos Lake Kayak, Κηπουργειό 19-221017

Read More →

Votsia Thermaikos Kayak 151017

Από μικρός έβλεπα βαρκάκια στο Θερμαϊκό, κωπηλάτες, ιστιοπλόους κλπ.
Φέτος μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω κι εγώ.
Στις 151017 η πόλη μας γιόρτασε τα Βότσια. Την επέτειο της μεγάλης μαγκιάς του ναύαρχου Βότση.

Καγιάκ, sup, ιστιοπλοικά δώσαμε όλοι το παρόν.
Ξεκινήσαμε από τον ιστιοπλοϊκό όμιλο Θεσσαλονίκης, κάναμε στάση στον λευκό πύργο, παρακολουθησαμε την τελετή και φυσικά δεν χάσαμε την μοναδική ευκαιρία να πλευρίσουμε το θωρηκτό Αβέρωφ.

Read More →

Γυμναστήριο "Δύναμη"

Κάπου στο 1992 σταμάτησα τον στίβο κι αποφάσισα να γραφτώ σε γυμναστήριο.
Επέλεξα το Γυμναστήριο "δύναμη" που ήταν απέναντι από το σπίτι που μέναμε τότε, στην οδό Δελφών.
Ένα χρόνο μετά, άλλαξα γυμναστήριο και πήγα στο golden body, το οποίο τελικά δεν μου άρεσε. Ήταν πολύ δήθεν για τα γούστα μου.
Έτσι κατέληξα στο superman, στην οδό Πέτρου Συνδίκα.

Το "δύναμη"  όμως ήταν αυτό απ όπου ξεκίνησα τα βάρη, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο ιδιοκτήτης του Νίκος Σωτηρίου.
Ένας εξαιρετικός και ηθικότατος άνθρωπος, αυτοδίδαχτος και με πολλές γνώσεις πάνω στη γυμναστική.

25 χρόνια μετά, επισκέφθηκα ξανά το γυμναστήριο.
Ο κυρ Νίκος με θυμήθηκε. Αγκαλιές, φιλιά και είπαμε στα γρήγορα τα νέα μας, σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.
Πήγα ξανά κι έβγαλα φωτογραφίες για να το έχω.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχει, γιατί ο κυρ Νίκος βγήκε στη σύνταξη και σιγά σιγά μάλλον το κλείνει.
Απ ότι μου είπε, μόνο κάποιοι παλιοί φίλοι πηγαίνουν ακόμα.
Ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να πάω και να γυμναστούμε μαζί όπως παλιά.

Read More →

Ολυμπος - Πήλιο - Ελασσόνα 12-200817

Ήρθε ο καιρός για τις φετινές μας, μεγάλες, καλοκαιρινές διακοπές.
Οι μέρες πλησίαζαν κι ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει που θα πάμε.
Πρώτη φορά δεκαπενταύγουστο άδεια και όλα ήταν γεμάτα.
Λέγαμε για Σαμοθράκη, Λήμνο, βόρειο Πήλιο, Θάσο, Καλαμίτσι.
Ότι να ναι.

Τελικά αποφασίσαμε να πάμε Λήμνο. Χάριν στον Σάκη Λαμπρίδη, βρήκαμε να μείνουμε σε σπίτι, με μόλις 40 ευρώ τη βραδιά. Τέλεια.
Βρήκαμε θέση στο φέρυ για να πάμε, όχι όμως για να γυρίσουμε, ειδικά την μέρα που θέλαμε.

Οπότε καταλήξαμε στην αρχική μου ιδέα, που ήταν το βόρειο Πήλιο.
Με μια μικρή στάση στον Ολυμπο, επίσης δική μου ιδέα, καθώς είχα τον σκοπό μου.

Αναχωρήσαμε Σάββατο, κάπως αργά το μεσημέρι.
Φτάσαμε Γκόρτσια κατά τις 18:00.
Μέχρι να ετοιμάσουμε τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας, πήγε κοντά 19:00.
Θα μας έπιανε η νύχτα.
Έτσι κι έγινε.
Περπατούσαμε από τις 21:00 μέχρι τις 23:00 σχεδόν, που φτάσαμε στο καταφύγιο του Αποστολίδη, με φακούς.
Κρύο και αέρας με το που νύχτωσε.
Στο καταφύγιο είχαμε σκοπό να στήσουμε αντίσκηνο, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, ο Λάζαρος μας βρήκε λίγο χώρο στην τραπεζαρία.
Στρώσαμε και αφού χαζέψαμε τις Περσίδες και κάναμε ευχές με τόσα πεφταστέρια, πέσαμε για ύπνο.
Η έτσι νομίζαμε.
Κάθε 15 λεπτά όλο και κάποιος έβγαινε για τουαλέτα κοπανόντας την εξώπορτα, με την συνοδεία ενός τύπου που ροχάλιζε σαν τρακτέρ που οργώνει στην ανηφόρα.

06:30 το πρωί σηκωθήκαμε να δούμε την ανατολή απ την κορυφή του προφήτη Ηλία.
Κατά τις 10:00 ανεβήκαμε ξανά για να δούμε τη θεία λειτουργία.
Εκεί έκανα πρόταση γάμου στη Νοπίτσα, δίνοντας της το δαχτυλίδι που της άρεσε, ένα ξύλινο με μια περίεργη πέτρα της εταιρείας secret wood, με το όνομα waltz of the winds. Το είχα παραγγείλει το χειμώνα απ τον Καναδά και περίμενα 5 μήνες να το φτιάξουν, να το στείλουν, να λιώσουν τα χιόνια και την κατάλληλη στιγμή να της το δώσω.
Είχα σκοπό να το κάνω στον Μύτικα, αλλά ο πολύς κόσμος και η ομίχλη που πλησίαζε μ έκαναν να αλλάξω γνώμη.

Κυριακή πρωί ξεκινήσαμε την κατάβαση κατά τις 12:30.
Φτάσαμε Γκόρτσια, φάγαμε στο Λιτόχωρο και αναχωρήσαμε για Πήλιο, έχοντας εκτοξεύσει το tablet στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.

Φτάσαμε στο κάμπινγκ στο Χορευτό μέσα απ τους στριφογυριστούς δρόμους του Πηλίου, το βράδυ κατά τις 22:00.
Στήσαμε το αντίσκηνο και πέσαμε ψιώφιοι για ύπνο.
Το κάμπινγκ ήταν όμορφο και ιδιαίτερα ήσυχο.
Ότι έπρεπε για να ξεκουραστούμε.

Ο καιρός τις επόμενες ημέρες δυστυχώς δεν μας έκανε τη χάρη και φυσούσε δυνατός βοριάς από το βράδυ ως την άλλη μέρα το μεσημέρι, με αποτέλεσμα να έχει αρκετό κύμα η θάλασσα.

Παρόλα αυτά μπορέσαμε και κάναμε δύο πολύ ωραίες και μεγάλες βόλτες με το καγιάκ απ το λιμανάκι του Χορευτού.

Επισκευτήκαμε τον Άγιο Ιωάννη και την πανέμορφη Νταμούχαρη, αλλά δυστυχώς λόγω των ημερών, ο πολύς κόσμος μας δυσκόλευε πολύ στις μετακινήσεις.
Στην Νταμούχαρη είδαμε το πανέμορφο ξενοδοχείο και κάναμε βουτιές απ τον βράχο.

Οι μέρες περνούσαν ξεκούραστα, με εξαίρεση την προπόνηση που κάναμε με τη Νοπίτσα ως το χωριό Πουρί, με τα ποδήλατα.

Σάββατο αναχωρήσαμε για το χωριό Άκρη Ελασσόνας, όπου την Κυριακή θα έπαιρνα μέρος στον διασυλλογικό αγώνα ΜΤΒ.
Φτάσαμε αργά το απόγευμα με σκοπό να κατασκηνώσουμε κάπου εκεί κοντά.
Κάποιοι απ τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού, μας είπαν ότι μπορούμε να κοιμηθούμε στο καταφύγιο που έφτιαξαν πάνω στο λόφο, στη μνήμη του φίλου τους πρόεδρου που είχε πεθάνει.

Ανεβήκαμε λοιπόν στο καταφύγιο και πάθαμε πλάκα.
Ήταν τόσο όμορφο, σαν ένα μικρό σαλέ.
Η θέα καταπληκτική.
Κοιμηθήκαμε στον φαρδή καναπέ χαζεύοντας τα αστέρια απ τα τεράστια παράθυρα του καταφυγίου.
Την επόμενη μέρα έπεισα τη Νοπίτσα να πάρει μέρος κι αυτή στον αγώνα.
Το αποτέλεσμα ήταν πρώτη θέση για μένα στους μαστερς, πρώτη και για τη Νοπίτσα στις γυναίκες.
Τα πήραμε όλα και φύγαμε.
Αφού πρώτα φάγαμε τα νοστιμότατα εδέσματα των γυναικών του απίστευτα φιλόξενου χωριού.
Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη με στάση στη Ραχώνα να δούμε τη Φούσκα, το σκυλάκι της Νοπίτσας που το πάτησε αυτοκίνητο.
Ευτυχώς κάθε μέρα που περνάει είναι όλο και καλύτερα.

Κομμάτια απ την κούραση, αλλά γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες, φωτογραφίες, βίντεο, κύπελλα, μετάλλια, πέτρες κι ένα κολοκύθι.

Μας φάνηκε λίγο αλλά όπως λέω πάντα, κάθε εκδρομή που τελειώνει, μας φέρνει πιο κοντά στην επόμενη. 

Read More →