Κάπου στο 1992 σταμάτησα τον στίβο κι αποφάσισα να γραφτώ σε γυμναστήριο.
Επέλεξα το Γυμναστήριο "δύναμη" που ήταν απέναντι από το σπίτι που μέναμε τότε, στην οδό Δελφών.
Ένα χρόνο μετά, άλλαξα γυμναστήριο και πήγα στο golden body, το οποίο τελικά δεν μου άρεσε. Ήταν πολύ δήθεν για τα γούστα μου.
Έτσι κατέληξα στο superman, στην οδό Πέτρου Συνδίκα.
Το "δύναμη" όμως ήταν αυτό απ όπου ξεκίνησα τα βάρη, ενώ πολύ σημαντικό ρόλο έπαιξε και ο ιδιοκτήτης του Νίκος Σωτηρίου.
Ένας εξαιρετικός και ηθικότατος άνθρωπος, αυτοδίδαχτος και με πολλές γνώσεις πάνω στη γυμναστική.
25 χρόνια μετά, επισκέφθηκα ξανά το γυμναστήριο.
Ο κυρ Νίκος με θυμήθηκε. Αγκαλιές, φιλιά και είπαμε στα γρήγορα τα νέα μας, σα να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα.
Πήγα ξανά κι έβγαλα φωτογραφίες για να το έχω.
Δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα υπάρχει, γιατί ο κυρ Νίκος βγήκε στη σύνταξη και σιγά σιγά μάλλον το κλείνει.
Απ ότι μου είπε, μόνο κάποιοι παλιοί φίλοι πηγαίνουν ακόμα.
Ελπίζω να μπορέσω κάποια στιγμή να πάω και να γυμναστούμε μαζί όπως παλιά.
Ήρθε ο καιρός για τις φετινές μας, μεγάλες, καλοκαιρινές διακοπές.
Οι μέρες πλησίαζαν κι ακόμα δεν είχαμε αποφασίσει που θα πάμε.
Πρώτη φορά δεκαπενταύγουστο άδεια και όλα ήταν γεμάτα.
Λέγαμε για Σαμοθράκη, Λήμνο, βόρειο Πήλιο, Θάσο, Καλαμίτσι.
Ότι να ναι.
Τελικά αποφασίσαμε να πάμε Λήμνο. Χάριν στον Σάκη Λαμπρίδη, βρήκαμε να μείνουμε σε σπίτι, με μόλις 40 ευρώ τη βραδιά. Τέλεια.
Βρήκαμε θέση στο φέρυ για να πάμε, όχι όμως για να γυρίσουμε, ειδικά την μέρα που θέλαμε.
Οπότε καταλήξαμε στην αρχική μου ιδέα, που ήταν το βόρειο Πήλιο.
Με μια μικρή στάση στον Ολυμπο, επίσης δική μου ιδέα, καθώς είχα τον σκοπό μου.
Αναχωρήσαμε Σάββατο, κάπως αργά το μεσημέρι.
Φτάσαμε Γκόρτσια κατά τις 18:00.
Μέχρι να ετοιμάσουμε τα πράγματα που θα παίρναμε μαζί μας, πήγε κοντά 19:00.
Θα μας έπιανε η νύχτα.
Έτσι κι έγινε.
Περπατούσαμε από τις 21:00 μέχρι τις 23:00 σχεδόν, που φτάσαμε στο καταφύγιο του Αποστολίδη, με φακούς.
Κρύο και αέρας με το που νύχτωσε.
Στο καταφύγιο είχαμε σκοπό να στήσουμε αντίσκηνο, αλλά ευτυχώς ή δυστυχώς, ο Λάζαρος μας βρήκε λίγο χώρο στην τραπεζαρία.
Στρώσαμε και αφού χαζέψαμε τις Περσίδες και κάναμε ευχές με τόσα πεφταστέρια, πέσαμε για ύπνο.
Η έτσι νομίζαμε.
Κάθε 15 λεπτά όλο και κάποιος έβγαινε για τουαλέτα κοπανόντας την εξώπορτα, με την συνοδεία ενός τύπου που ροχάλιζε σαν τρακτέρ που οργώνει στην ανηφόρα.
06:30 το πρωί σηκωθήκαμε να δούμε την ανατολή απ την κορυφή του προφήτη Ηλία.
Κατά τις 10:00 ανεβήκαμε ξανά για να δούμε τη θεία λειτουργία.
Εκεί έκανα πρόταση γάμου στη Νοπίτσα, δίνοντας της το δαχτυλίδι που της άρεσε, ένα ξύλινο με μια περίεργη πέτρα της εταιρείας secret wood, με το όνομα waltz of the winds. Το είχα παραγγείλει το χειμώνα απ τον Καναδά και περίμενα 5 μήνες να το φτιάξουν, να το στείλουν, να λιώσουν τα χιόνια και την κατάλληλη στιγμή να της το δώσω.
Είχα σκοπό να το κάνω στον Μύτικα, αλλά ο πολύς κόσμος και η ομίχλη που πλησίαζε μ έκαναν να αλλάξω γνώμη.
Κυριακή πρωί ξεκινήσαμε την κατάβαση κατά τις 12:30.
Φτάσαμε Γκόρτσια, φάγαμε στο Λιτόχωρο και αναχωρήσαμε για Πήλιο, έχοντας εκτοξεύσει το tablet στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου.
Φτάσαμε στο κάμπινγκ στο Χορευτό μέσα απ τους στριφογυριστούς δρόμους του Πηλίου, το βράδυ κατά τις 22:00.
Στήσαμε το αντίσκηνο και πέσαμε ψιώφιοι για ύπνο.
Το κάμπινγκ ήταν όμορφο και ιδιαίτερα ήσυχο.
Ότι έπρεπε για να ξεκουραστούμε.
Ο καιρός τις επόμενες ημέρες δυστυχώς δεν μας έκανε τη χάρη και φυσούσε δυνατός βοριάς από το βράδυ ως την άλλη μέρα το μεσημέρι, με αποτέλεσμα να έχει αρκετό κύμα η θάλασσα.
Παρόλα αυτά μπορέσαμε και κάναμε δύο πολύ ωραίες και μεγάλες βόλτες με το καγιάκ απ το λιμανάκι του Χορευτού.
Επισκευτήκαμε τον Άγιο Ιωάννη και την πανέμορφη Νταμούχαρη, αλλά δυστυχώς λόγω των ημερών, ο πολύς κόσμος μας δυσκόλευε πολύ στις μετακινήσεις.
Στην Νταμούχαρη είδαμε το πανέμορφο ξενοδοχείο και κάναμε βουτιές απ τον βράχο.
Οι μέρες περνούσαν ξεκούραστα, με εξαίρεση την προπόνηση που κάναμε με τη Νοπίτσα ως το χωριό Πουρί, με τα ποδήλατα.
Σάββατο αναχωρήσαμε για το χωριό Άκρη Ελασσόνας, όπου την Κυριακή θα έπαιρνα μέρος στον διασυλλογικό αγώνα ΜΤΒ.
Φτάσαμε αργά το απόγευμα με σκοπό να κατασκηνώσουμε κάπου εκεί κοντά.
Κάποιοι απ τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού, μας είπαν ότι μπορούμε να κοιμηθούμε στο καταφύγιο που έφτιαξαν πάνω στο λόφο, στη μνήμη του φίλου τους πρόεδρου που είχε πεθάνει.
Ανεβήκαμε λοιπόν στο καταφύγιο και πάθαμε πλάκα.
Ήταν τόσο όμορφο, σαν ένα μικρό σαλέ.
Η θέα καταπληκτική.
Κοιμηθήκαμε στον φαρδή καναπέ χαζεύοντας τα αστέρια απ τα τεράστια παράθυρα του καταφυγίου.
Την επόμενη μέρα έπεισα τη Νοπίτσα να πάρει μέρος κι αυτή στον αγώνα.
Το αποτέλεσμα ήταν πρώτη θέση για μένα στους μαστερς, πρώτη και για τη Νοπίτσα στις γυναίκες.
Τα πήραμε όλα και φύγαμε.
Αφού πρώτα φάγαμε τα νοστιμότατα εδέσματα των γυναικών του απίστευτα φιλόξενου χωριού.
Επιστροφή στη Θεσσαλονίκη με στάση στη Ραχώνα να δούμε τη Φούσκα, το σκυλάκι της Νοπίτσας που το πάτησε αυτοκίνητο.
Ευτυχώς κάθε μέρα που περνάει είναι όλο και καλύτερα.
Κομμάτια απ την κούραση, αλλά γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες, φωτογραφίες, βίντεο, κύπελλα, μετάλλια, πέτρες κι ένα κολοκύθι.
Μας φάνηκε λίγο αλλά όπως λέω πάντα, κάθε εκδρομή που τελειώνει, μας φέρνει πιο κοντά στην επόμενη.
