Thassos Ultra MTB Marathon 2012

Με ψυχολογική κατάσταση σκατά, 3 μέρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του πατέρα μου και χωρίς σωστή προετοιμασία, ξεκίνησα Παρασκευή για Θάσο.
Σάββατο πρωινό ξύπνημα στις 06:00 και στις 08:00 δόθηκε η εκκίνηση του δυσκολότερου αγώνα mtb που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
Προεκκίνηση 12 km άσφαλτος και μετά μια ανάβαση που θα μου μείνει αξέχαστη, λόγω του μήκους, της κλίσης, του εδάφους, της βροχής, των κεραυνών και του κόντρα αέρα.
Επίσης ήταν και η πρώτη φορά που έσκασε κεραυνός πάνω απ το κεφάλι μου κι έννοιωσα ρεύμα να με χτυπάει. Ο Ρουμάνος συναθλητής μου που ερχόταν πίσω μου, σταμάτησε μαζί μου και με ρώτησε αν είμαι καλά. Δεν είχε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Αυτό πάντως που λένε για τα μαλλιά, ότι γίνονται σγουρά αποδείχτηκε μύθος.
Στο τελείωμα της ανηφόρας κι ενώ είμαι 4ος, ακούω το μπαμ. Λάστιχο. Σταματάω βρίζοντας, αλλάζω σαμπρέλα και συνεχίζω προσπαθώντας να καλύψω τις χαμένες θέσεις, αφού βρέθηκα 16ος.
Περνάω έναν, έναν και στο 72 km δεύτερο μπαμ. Αυτή τη φορά το μπροστά λάστιχο.
Η διαδικασία γνωστή, τρέχω καλύπτω θέσεις και τελικά τερματίζω 8ος γενικής με χρόνο 7:40.
20 λεπτά κάτω απ το όριο που είχα βάλει σαν στόχο.
120 km mtb. Χωματόδρομοι, κοτρόνια, πέτρες, βράχια και λίγη άσφαλτος.
Αθλος ο τερματισμός, ενώ ήρωες είναι όσοι το πραγματοποιούν.
Για πρώτη φορά χρησιμοποιήται ο όρος αγώνας αποκατάστασης.
Και εξηγούμαι.
Την Κυριακή είναι ο κλασικός πλέον αγώνας mtb των 57 km.
Και φυσικά πήρα μέρος και σ αυτόν. Για αποκατάσταση.
Στις ανηφόρες και στις ευθύες, είχα αρκετή δύναμη και πήγαινα σχετικά γρήγορα. Αλλά με το που ξεκινούσαν οι κατηφόρες, τα χέρια μου απ το ατελείωτο κοπάνημα της προηγούμενης μέρας, πονούσαν και δεν μπορούσα να κρατήσω το τιμόνι σταθερά. Μην ξεχνάμε ότι η Θάσος γενικά είναι ένα σπαστήρι. ΠΕΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΕΤΡΑ. Ετσι λοιπόν ενώ πήγαινα καλά στις ανηφόρες, στις κατηφόρες έχανα συνέχεια θέσεις τερματίζοντας κάπου 40ος με χρόνο 4:05. Πέρσυ είχα κάνει 3:08.
Συνολικά το διήμερο έκανα 177 km mtb και 5200 m ανάβασης.
Η Θάσος για μια ακόμη φορά είναι σημείο αναφοράς στο βαθμό δυσκολίας αγώνων mtb.
Και του χρόνου θα είμαστε εκεί για να σπάσουμε τα ρεκόρ.

Read More →

Η σχέση μου με την εκτός δρόμου οδήγηση

Οπως πολλά παιδιά που μεγάλωσαν τις 10ετίες 80 και 90, έτσι κι εγώ εντυπωσιαζόμουν από το Camel trophy, καθώς ήταν για όλους μια συναρπαστική εμπειρία κι ένα όνειρο ζωής.

Δεν είναι τόσο οι extreme ικανότητες κάποιων ''πειραγμένων'' συνήθως οχημάτων, όσο η δυνατότητα του να κινήσαι έκτος δρόμου, μακριά πολλές φορές απ τον πολιτισμό. Οπως λέει και το ρητό ''I don't care what brand of 4x4 you own...as long as you use it''
Γι αυτό το λόγο θεωρώ τα SUV μονόδρομο για ανθρώπους που ασχολούνται με αθλήματα στη φύση ή με εναλλακτικό τουρισμό.

Η αρχή έγινε όταν ήμουν στο στρατό, όπου ως αξιωματικός υπηρεσίας έπαιρνα το αυτοκίνητο της μονάδας, ένα Mercedes G270 για έλεγχο στο διπλανό φυλάκιο.
Οι σχεδόν ανύπαρκτοι κακοτράχαλοι χωματόδρομοι σε συνδιασμό με τις εξαιρετικές ικανότητες του αυτοκινήτου με μύησαν σιγά σιγά στην εκτός δρόμου οδήγηση.

Χρόνια μετά υπήρξα κάτοχος ενός Honda Crv του 2000, με υγραέριο, με το οποίο ξεκίνησα τις πρώτες εξορμήσεις.
Σίγουρα το Crv δεν ήταν και ότι ικανότερο, αλλά με πήγαινε με χαρακτηριστική ευκολία σε μέρη όπου κανένα συμβατικό δικίνητο δεν θα τολμούσε να πλησιάσει. Και μάλιστα προσφέροντας αρκετή δόση διασκέδασης.
Το κράτησα μέχρι το 2013.

Τον Φεβρουάριο του 2014 απέκτησα το πρώτο μου πραγματικό εκτός δρόμου όχημα, ένα jeep cherokee kj 2.8 CRD limited, μοντέλο 2003.

Read More →

Σήμερα έχασα τον πατέρα μου

15 μέρες πριν ο πατέρας μου είχε ατύχημα.
Επεσε στο μπάνιο με αποτέλεσμα να χτυπήσει άσχημα στην κοιλιακή χώρα.
Πήγε στον Αγιο Λουκά όπου έγινε επέμβαση για να σταματήσει η αιμοραγία. 3 μέρες στην εντατική σε καταστολή και τις υπόλοιπες σε δωμάτιο της κλινικής.
Μετά από 15 συνολικά μέρες πήρε επιτέλους εξιτήριο Δευτέρα 230412.
Την επόμενη μέρα, Τρίτη 240412 πέθανε από ανακοπή στο κρεβάτι.
Ειδοποιήθηκα απ την μητέρα μου ενώ ήμουν σε προπόνηση στο Χορτιάτη.


Κι ένα βίντεο που έκανα με όλα τα κλιπ που είχα απ τον πατέρα μου.

Read More →

Τοπικό πρωτάθλημα ΜΤΒ 2012

Πέρσυ είχα βάλει στόχο το τοπικό πρωτάθλημα mtb στην κατηγορία masters. Ενα λάστιχο στην πρώτη από τις 3 στροφές σε συνδιασμό με το γεγονός οτι είχα ξεχάσει τις αμπούλες CO2 σπίτι, μάλλον μου στοίχισαν και βρέθηκα τελικά στη 2η θέση. Φέτος πείσμωσα όσο δεν πάει. Όλο το χειμώνα έκανα προετοιμασία αποκλειστικά γι αυτόν τον αγώνα. Ηταν για μια ακόμη φορά ο στόχος της χρονιάς. 15 μέρες πριν πήρα μέρος στον αγώνα mtb στο Ωραιόκαστρο όπου ήταν μια καλή ευκαιρία να με τεστάρω σε πραγματικές συνθήκες σε σχέση με τους αντιπάλους μου. Αφού είδα που υστερώ και που είμαι καλός κατάστρωσα την τακτική που θα ακολουθούσα. Το πρωί στις 5 'ημουν ήδη όρθιος και ετοιμαζόμουν σιγά σιγά. 07:30 στο Σέιχ Σου για έλεγχο της σήμανσης, η οποία είχε γίνει 2 μέρες πριν από μένα και μάλιστα 2 φορές, μιας και κάτι παπούδες μου τη χαλάσανε. Μισή ώρα πριν την πρώτη εκκίνηση ο αλυτάρχης του αγώνα με στέλνει ν αλλάξω και να κόψω ένα κομμάτι της διαδρομής γιατί οι κανονισμοί της UCI είχαν αλλάξει και φυσικά κανείς δεν ήταν ενήμερος. Τρέχω σαν τον παλαβό και αλλάζω τη σήμανση. Στις 10:00 ξεκινάει η πρώτη κατηγορία, παίδες-γυναίκες. Στις 11:00 η κατηγορία αντρών. Και στις 13:00 οι masters. Στη γραμμή της εκκίνησης κι ακόμα δεν έχω πάρει χαμπάρι οτι ο στόχος της χρονιάς ξεκινάει. 1 λεπτό...30 δεύτερα...φύγαμε. Το μυαλό καθάρισε σε δευτερόλεπτα. Αμέσως ότι είχα σχεδιάσει μπήκε σε λειτουργία. Αφήνω τους αντιπάλους να μπουν μπροστά. Κάνω οτι τους κυνηγάω. Τους αφήνω να μπουν πρώτοι στο ανηφορικό και αρκετά τεχνικό μονοπάτι. Από πίσω κολλημένος. Στην έξοδο του μονοπατιού ξεκινάει ανηφόρα 1,5 χιλιόμετρο. Κι εκεί κάνω το μπαμ. Ξεκολάω και σε λίγο είμαι μπροστά. Στο τέλος της ανηφόρας και στην είσοδο του 2ου μονοπατιού είμαι ήδη 500 μέτρα μπροστά. Η πρώτη στροφή πήγε στα κόκκινα. Περναω απ την αφετηρία. 2 στροφή. Εχω ρίξει αρκετά το ρυθμό και κρατάω δυνάμεις σε περίπτωση που τις χρειαστώ. Στα μονοπάτια πηγαίνω πολύ γρήγορα μεν, αλλά χωρίς να ρισκάρω. Σε προπονήσεις πήγαινα πιο γρήγορα. Αφετηρία ξανά. 3η και τελευταία στροφή. Ρίχνω επίτηδες κι άλλο το ρυθμό και συνεχίζω έτσι. Ξέρω οτι ο Διτόπουλος (ο άνθρωπος μηχανή) με φτάνει συνήθως στο τέλος κι έχω πολλές δυνάμεις κρατημένες. Προς το τέλος της 3ης στροφής είμαι μόνος μου. Πίσω μου κανένας, μέχρι όσο μπορούσα να δω. Τερματίζω. Λίγα λεπτά πίσω μου οι αντίπαλοί μου και φίλοι Διτόπουλος και Κάσπαρης. Ο στόχος επιτεύχθηκε. Πάμε γι άλλα. Η κατηγορία masters αναβαθμίζεται, μεγαλώνει κι αποκτάει ενδιαφέρον.

Read More →